Carta a un poeta "antiecologista" y a sus secuaces

Encoro de Frieira no Miño

Estando nun foro de pescadores veu un "poeta" dicindo frases coma "que desaparezcan los ecologistas y que dejen en paz al mundo" ou "ríos sí, hormigón también"... e outra xoia:
"energías eólicas y/o solares. Ambas energías no son eficientes y, además, no son económicas" defendendo como é obvio a construcción continuada en Galiza de encoros, minicentrais, etc. Pois ante esta morea de barbaridades, hai que escribirlle unha pequena carta a este gran "poeta" gallego, e a ver se a sabe ler, cousa que dubido...

"energías eólicas y/o solares. Ambas energías no son eficientes y, además, no son económicas"; ó fin e ó cabo, o que vos importa a tipiños coma ti, é iso ¿non? O DIÑEIRO. ¿Que é o que pretendes? ¿Que se constrúan máis encoros no Miño? por exemplo; como ten poucos... E apoiarás a Villar Mir, que non lle chega con ter catro encoros nun Río como é o Xallas, que nin á súa desembocadura (unha das máis fermosas e singulares do mundo) lle deixan unha mexada de auga; e non estando contentos con isto, agora queren facer unha presa máis grande (Novo Castrelo) que acabaría por anegar a última Fraga máis occidental de Europa, a Carballeira de Anllares. ¿Queres que siga? As presas que ti tanto defendes e ós seus donos, impórtalles un carallo (con perdón) os ríos e a natureza (Fenosa, Iberdrola, etc.) É outra maldita herdanza dos 40 anos de Francisco (comparable con Fernando VII; os dous son a vergoña dos galegos e dos españois). Por culpa dos encoros, desapereceu o Salmón do Miño, do Tambre; o Umia está defenestrado, o Eume igualmente, e podería seguir dicíndoche a cantidade de Ríos e Regatos finados en km. por culpa desas minicentrais de cemento que tanto che gustan. Estes son argumentos con pé de HORMIGÓN, dun ecoloxista que o é dende pequeno; os teus caen pola forza da AUGA e dos RÍOS. A algúns déronnos unha educación acorde, ou polo menos próxima ós tempos que corren. Homiño de Deus... a ti educáronte con ideas reccionarias, propias da forma de pensar de "Paquito el chocolatero del Ferrol". Penita, pena... ¡Qué Dios guarde de ti!

A troita que me alegrou a alma

O Sábado á tarde baixei pescar, a eso das 18:30, ao meu querido Río Pingüela (ou do Val de Veiga), chovía e parecía que podía conseguir algunha captura a pesar do vento. Fun probando nas correntes e nos pozos pescando á miñoca e conseguín ter unha cantas picadas en case tódalas varadas. Ata que cheguei a unha pequena corrente na que non pescaba dende o 18 de Marzo (onde conseguira unha captura duns 25 cm. que devolvín á auga)coa esperanza de que alí podía haber algunha pintona. Lancei o engado, e ao intentar mover a cana noto que está clavada como se fose nunha herba ou brizo; tiro con forza para desenganchar, cando vexo que o sedal comeza a moverse dun lado para outro, pego un tirón... e aí estaba outra vez a mesma troita daquel 18 de Marzo, máis gorda, pero a mesma, chapoteaba na superficie da auga e a punta da cana doblábase todo o que podía ante a loita da pintona. Foi un momento incríble. O malo é que vin enseguida que sangraba moito polas agallas, e comprobei que tragara moito o anzol: inmediatamente cortei o sedal cos dentes, porque sacarlle o anzol sería mortífero. Observei a troita dúas ou tres veces antes de meterme no Río para ceibala de novo, ¡preciosa!, reanimeina durante uns minutos e parou de sangrar. Ó pouco, foi coleando cara á corrente ata refuxiarse na cepa dun abeneiro... Elegroume a tarde, nunca me pasara isto, e podo dicirvos que é escepcional; e mostra o grande que é a pesca. Alegroume a alma e sentinme coma nunha nube. Un saúdo a todos.